III. Fuzja i lata w III lidze (1963 – 1976)

Fuzja Kolejarza i Górnika Wilchwy

Zwolennikiem utworzenia jednego, silnego klubu pod egidą Wodzisławia był w głównej mierze działacz Kolejarza Józef Stęchły, który uzyskał poparcie u I sekretarza Powiatowego Komitetu PZPR Józefa Regulskiego. Oficjalne dokumenty przedstawiciele obu klubów podpisali na spotkaniu w marklowickiej Leśniczówce.

Pierwszym prezesem Górnika Wodzisław został Antoni Wilman. Od tego momentu stało się też tradycją, że prezesem Górnika, GKS (od 1967 r.) i Odry (od 1974 r.) zawsze zostawał dyrektor KWK „1 Maja”, która została strategicznym sponsorem kubu aż do 1992 roku.

Kierownictwo klubu w tym czasie stanowili:

• prezes – Antoni Wilman,
• wiceprezes ds. sportowych – Henryk Kłosok,,
• wiceprezes ds. inwestycji – Józef Stęchły,
• wiceprezes ds. finansowych – Zdzisław Zychowicz,
• sekretarze – Polikarp Szymik, Henryk Zichlarz, Henryk Polok,
• kierownik sekcji piłkarskiej – Henryk Bąkowski,
• kierownik sekcji bokserskiej – Zbigniew Kąski.

Niedługo po fuzji, w 1967 roku doszło do zmiany nazwy klubu na GKS Wodzisław. Z kolei 5 lat później, w 1972 roku, do członu GKS zostanie dodany drugi człon nazwy – „Odra”.

Sukcesy górniczej drużyny

W sezonie 62/63 Górnik Wilchwy wygrał wojewódzki Puchar Polski i awansował na szczebel ogólnopolski. Był to pierwszy raz w przypadek, że zespół z Wodzisławia awansował tak wysoko w Pucharze „Tysiąca Drużyn”. W I rundzie Górnik trafił na I-ligową Cracovię Kraków i przegrał po odważnej walce 2:4.

Zaraz po połączeniu wodzisławskich drużyn Górnik zdobył Mistrzostwo Klasy A i awansował do Ligi okręgowego, która była wówczas 3 poziomem rozgrywek. Drużynę trenował Witold Wilczek – wychowanek przedwojennej Odry.

W kolejnych latach zespół zajmował czołowe lokaty, bijąc się – niestety bez szczęścia, o 1 miejsce w tabeli, premiowane barażami i II ligę. Największą szansę zmarnowano w sezonie 1972/73. Wówczas po powiększeniu I i II ligi, szansę na grę w II lidze zyskały aż 3 zespoły z III ligi, a dwie kolejne mogły zagrać w barażach. GKS zajął niestety dopiero 7 miejsce, choć po rundzie jesiennej był na drugim…

Górnik na dobre zadomowił się w na trzecim szczeblu rozgrywek. W sezonie 1965/66 zajął 3 miejsce i o 2 pkt przegrał miejsce w barażach o II ligę. Wówczas to utworzono nową ligę międzywojewódzką, która miała stać się nowym, trzecim poziomem rozgrywkowym. Górnik zajmując 3 miejsce zakwalifikował się do baraży o możliwość grania w III lidze. Baraże zakończyły się sukcesem. Wodzisławianie pokonali CKS Czeladź i Górnika Sośnica.

Bardzo ważne dla lokalnej publiczności były derby z Górnikiem Radlin i ROW-em Rybnik, które odbywały się w latach 60 i 70. Mecze przyciągały tysiące widzów na stadion. Doniesienia prasowe Nowin mówią nawet o 7 tysiącach widzów!

50-lecie istnienia klubu

1972 rok to jubileuszu 50-lecia istnienia klubu. Powołano komitet honorowy, w skład którego weszli dygnitarze partyjni, przedstawiciele władz miejskich jak i przedwojenni prezesi Odry: Maksymilian Olszar i Leon Słanina oraz prezes klubu Henryk Pawełczyk.

Z tej okazji władze GKS-u przygotowały szereg atrakcji, w tym:

• defilada sportowców ulicami miasta,
• jubileuszowa akademia w Domu Kultury,
• imprezy sportowe, w tym czwórmecz pomiędzy GKS-em Wodzisław, Spartacusem Budapeszt, Motor Kopenick Berlin i KS Górnik Radlin.

Na 50-lecie klubu została wydana publikacja pt. „Złote gody sportowego Wodzisławia 1922-1972”, z którą można się zapoznać na naszej stronie.

Sparingi z reprezentacją Polski

W latach 60. i 70. zespół górników z Wodzisławia grał czterokrotnie sparingi z Reprezentacją Polski. Mecze odbywały się w Wodzisławiu przy udziale tysięcy kibiców. Dzięki temu kibice w Wodzisławiu mogli zobaczyć w akcji czołowych polskich piłkarzy lat 60. i 70.

Drużyna Górnika, a później GKS-u Wodzisław sprawdzała formę reprezentacji prowadzonych przez selekcjonerów: Kruga, Koncewicza, Brzeżańczyka-Górskiego i Matyasa.

Dwa najciekawsze pojedynki to ten z 30.04.1966 r., gdy reprezentacja przygotowywała się do meczy z Węgrami na Stadionie Śląskim. W Wodzisławiu wystąpili m.in. Szeja, Gmoch, Oślizło, Szmidt, Liberda, Lubański czy Szołtysik. Kadra wygrała 4:1, a honorowe trafienie dla Górnika zdobył Tadeusz Szyja.

Drugi sparing w październiku 1966 r. odbył się w Wodzisławiu przed meczem z Francją w Paryżu. Polska pokonała górników z Wodzisławia 3:0, a bramki strzelali Suski, Liberda i Grzegorczyk.

GKS Wodzisław – Tanzania

W 1974 roku, tuż przed Mistrzostwami Świata w Niemczech, rozegrano w Wodzisławiu mecz towarzyski z drużyną Tanzanii. Występ tak egzotycznej drużyny przyciągnął na trybuny rzesze fanów. Działacze obu zespołów wykonywali masę fotografii, z których do dnia dzisiejszego zachowało się kilka.

Mecz zakończył się zwycięstwem Tanzanii 1:0, a pojedynek był wspominany latami.

Wychowankowie i legendy GKS-u Wodzisław

Lata 70. to sukcesy trampkarzy i juniorów Odry Wodzisław. W sezonie 71/72 trampkarze Odry zdobyli Mistrzostwo Śląska. Dobrą pracę wykonywał Dembowy, który pod egidą klubu organizował turnieje dla drużyn szkolnych z Wodzisławia. Najlepsi trafiali do grup tramparzy i juniorów.

Wśród znanych zawodników, którzy grali w Wodzisławiu i przenieśli się do ekstraklasy można wymienić:

• Józefa Kowalczyka – występował w GKS-ie przez 3 lata, potem I-ligowe Zagłębie Sosnowiec),
• Stanisława Zuzoka – wszechstronnego zawodnika, który z Wodzisławia trafił do I-ligowego GKS-u Katowice,
• Jerzy Muś – przeszedł do Polonii Bytom.

Prawdziwą legendą klubu był Stanisław Majcherek, król strzelców A-klasy, który grał potem również w GKS-ie Jastrzębie. Ponadto do wyróżniających się zawodników, którzy grali w Wodzisławiu przez lata należeli Tadeusz Szyja, Stanisław Dembowy i Ryszard Kamiński.

W Wodzisławiu pierwsze szlify zbierali:

• Franciszek Smuda – późniejszy selekcjoner kadry narodowej i trener Odry w Ekstraklasie w sezonie 2005/2006.
• Edward Socha – napastnik, późniejszy zawodnik Górnika Zabrze, działacz Odry w Ekstraklasie.
• Wojciech Rabenda – napastnik, później wyjechał do USA,
• Jerzy Wolny – napastnik, późniejszy II trener Odry u boku Marcina Bochynka.
• Ryszard Słodowy – bramkarz.

Wybitne osobistości

Piłkarskie legendy
	Albin Mrozek	bramkarz
	Ryszard Kamiński	obrońca
	Franciszek Smuda	obrońca
	Jan Krzyżok	obrońca
	Herbert Gawlik	pomocnik
	Jerzy Wolny	napastnik
	Stanisław Majcherek	napastnik
	Józef Kowalczyk	napastnik
	Tadeusz Szyja	napastnik
Trenerzy
	Witold Wilczek	1964/65
	Zygfryd Kiermaszek	1966/67
	Eueniusz Sobesto	1967/68
	Leon Wolny	1969/70
	Zygmunt Pruski	1969/70
	Zygfryd Kiermaszek	1972/73
	Joachim Szołtysek	1972/73
	Lizurek	1973/74
	Joachim Szołtysek	1974/75
	Ryszard Kamiński	1975/76
Działacze
	Antoni Wilman	prezes od 1963
	Henryk Pawełczyk	prezes od 1972
	Eryk Skrobiś	prezes od 1958
	Jan Bednarz	działacz

Opisane sezony